MIJN EUTONISCHE BIOGRAFIE
|
Als mijn twee kinderen vroeger met mij wilden ravotten, moest ik vaak passen.
Als dertiger werd ik door artrose en een zwaar fietsongeluk namelijk geleefd door de pijn. Ook mijn professioneel engagement (armoedebestrijding) en mijn maatschappelijke betrokkenheid leden er toen onder. Ik werd door fysieke blokkades op mezelf teruggeworpen. Stappen zonder stok was moeilijk. Sinds 2001 ben ik als docent aan de opleiding Sociaal Werk van de Karel de Grote Hogeschool vrij gezond aan de slag. Inmiddels vragen mijn tienerdochter en -zoon om hen ook eens met rust te laten. Regelmatig aan EUTONIE doen blijft nodig. Maar daarover hoor je mij niet klagen. |